آدمها بعد از مدتی زندگی دور از وطن، اولین چیزی که از یادشون می ره تقویم ایرانی است البته حق هم دارند همه قرارهای کاری، برنامه مدرسه بچه ها، وقت دکتر ... خلاصه همه زندگی بر پایه تاریخ و زمان است و خب مجبورند زندگی شون را با تقویم میلادی پیش ببرند و کم کم رخداد های علامت خورده در تقویم شمسی از هر نوعی که باشه چه تاریخی، چه مذهبی فراموش میشه.  
چند روز پیش عاشورا بود، وقتی برای خرید به یکی از مغازه های افغانی رفته بودیم تلویزیونی که همیشه شوهای ایرانی پخش می کرد اونروز نوحه سرایی امام حسین (ع) را نشون می داد، این تنها نشانه ای از محرم در سیدنی بود که من دیدم، با خودم فکر کردم شاید مسجد Auburn مراسمی برای این روز داشته باشه،برام جالب بود بدونم در سیدنی خبری از عاشورا هست یا نه؟ اما با به یاد آوردن این موضوع که  آنها سنی هستند و بعید به نظر می رسه که برنامه ای داشته باشند، از خیر Auburn رفتن گذشتم. 
اما وقتی یکی از دوستان که آنها  هم اولین محرم خود را در سیدنی می گذرونند گفت که قراره نذری بپزه، حس خیلی خوبی داشتم، راستی چه جالب آدم بیست هزار کیلومتر اینورتر از همه اون شور و حال ها نذری بخوره! خلاصه که ما امسال در این سر دنیا هم نذری خوردیم، اونهم از نوع قورمه سبزی که درست کردنش اینجا خیلی سخته، چون شما نمی تونید به راحتی سبزی پیدا کنید، یه چیزهایی به اسم سبزی اینجا فروخته می شه ولی عطر و طعم و تنوع سبزی های خودمون را ندارند، ولی این یکی عالی بود .
تهران دیگه مدل نذری دادن یه جورایی صنعتی شده همه دوستان و آشنایان نذرهاشون را می گذارند روی هم  و توی خونه یکی شون که از همه بزرگ تره، بساط دیگ و دیگچه را علم می کنند و یک آشپز ماهر هم می گند بیاد و خلاصه در نهایت صاحبان نذری دیگ را همی می زنند و حاجتی  می خواهند، اما دوست ما با کمترین امکانات، توی آپارتمان، بدون دیگ و دیگچه روی اجاق معمولی با چندین بار غذا درست کردن نذرش را ادا کرد ، نذرشون قبول .  

پی نوشت : گویا مراسمی در سیدنی برگزار شده است که فیلم های آن را در  youtube می تونید ببینید.